روشنک فاضل

همیشه تولد فرزند دوم و حسادت فرزند اول به دوم، برای والدین دلهره ای ایجاد می کند که چگونه فرزند اول را با این شرایط یا به نوعی چالش مواجه کنند و چه رفتارهایی را انجام دهند. در این مقاله به بررسی این موضوع پرداخته و چند روش رفتاری برای والدین نیز ذکر شده اند:

با باردار شدن مادر و انتظار برای فرزند دوم، مادر باید به طور ساده و قابل فهم در مورد تولد نوزاد، با کودک، گفت و گو کند اما آن چه مهم است، این که دربار ه ی آن نباید زیاده روی کند و این اطلاع را نیز نباید زود به کودک بدهد زیرا تصور کودک نسبت به زمان، با تصور بزرگسالان متفاوت است. یک ماه ممکن است از نظر کودک، بسیار طولانی باشد؛ بنابراین، اگر مادر ۶ ماه پیش از تولد نوزاد، با کودک خود درباره ی نوزاد جدید صحبت کند، برای کودک، صبرکردن در این مدت، خسته کننده است. اگر کودک به علت بزرگ شدن شکم مادر و تغییرهایی که در مادر به وجود آمده، از او سؤال کرد، باید در مورد نوزاد و تولد او، با کودک حرف زد.

اگر کودک در مورد حاملگی مادر و تولد نوزاد و داشتن خواهر یا برادری سؤالی نکرد، بهترین موقعِ گفتن و توضیح دادن برای کودک، همان چندماه آخر دوران حاملگی ست. مادر باید در مورد نوزاد جدید، به زبانی ساده و قابل فهم و دور از اصطلاح های پزشکی با کودک صحبت کند. به او نگویید که با تولد نوزاد جدید، زندگی شادی خواهیم داشت و نوزاد سبب شادی، تفریح و سرگرمی همه ی ما خواهد بود زیرا چنین نخواهد بود! بلکه به او بگویید: «نوزاد بسیار کوچکی خواهیم داشت که نمی تواند راه برود، گریه زیاد م یکند، باید به او شیر بدهیم و از او مراقبت کنیم تا بزرگ شود.

اگر کودک به حد کافی بزرگ است، زمانی که برای خرید وسایل و لوازم نوزاد به بازار می روید، کودک را با خود ببرید و او را در هنگام خرید، شرکت دهید. او از شرکت کردن، احساس خوشحالی خواهد کرد اما زمانوخرید شما با کودک، باید بسیار کوتاه باشد تا خسته نشود. هنگام خرید لوازم، برای کودک نیز چیزی بخرید تا احساس نکند که با تولد نوزاد جدید، کنار گذاشته شده است.

از طرفی دیگر، کودک نباید احساس کند آن چه در گذشته متعلق به او بوده مانند تختخواب، صندلی، اسباب بازی و… از او گرفته و به نوزاد جدید داده می شود؛ اگر قرار است گهواره یا تخت کودک برای استفاده ی نوزاد اختصاص یابد، پدر و مادر ابتدا باید برای کودک، تخت جدیدی تهیه نمایند و سپس تخت او را مورد استفاده ی نوزاد جدید قراردهند.

زمانی که مادر برای زایمان و تولد نوزاد به بیمارستان می رود:

چون زمان ماندن مادر در بیمارستان، اغلب کوتاه است، بنابراین نگه داری کودک در خانه پرستاری او باید به وسیله ی پدر یا افرادی که با کودک نزدیکی داشته اند، انجام گیرد. اگر مادر، مدت زمان کوتاهی در بیمارستان خواهد ماند، بردن کودک به بیمارستان، ضرورتی ندارد و دیدن و آشناشدن کودک با نوزاد تازه متولدشده، بهتر است که پس از بازگشت مادر به خانه و در خانه صور ت گیرد. پس از آوردن نوزاد به خانه، کودک بزر گتر را به اتاقی دیگر یا به خانه ی پدر و مادربزرگ نفرستید، زیرا کودک احساس خواهد کرد که متولدشدن نوزاد، تغییری در پرستاری اش به وجود آورده و او را از محیط قبلی خود و دامان مهر و محبت مادر، دور کرده است.

آوردن نوزاد به خانه و پیدایش حس حسادت در کودک بزر گتر:

زمانی که نوزاد به خانه آورده م یشود، چون مورد توجه همه قرارمی گیرد و دوستان و اقوام، هریک او را در آغوش می گیرند و حتی برایش هدیه می آورند، بنابراین، کودک احساس می کند که ای کاش من هم نوزاد بودم و عکس العمل او ممکن است ب هصورت رفتار کودک شیرخوار باشد؛ او ممکن است در شلوار خود ادرار کند یا در حالی که درگذشته خوب حرف می زده، مانند کودکانی که تازه یاد گرفت هاند کلم هها را ادا کنند، حرف بزند.

منبع : آماده کردن کودک برای تولد فرزند دوم

هر کودکی شخصیت خاص خود را دارد و در مراحل مختلف رشد رفتارهای متفاوتی دارد، اصول تربیت کودک به شما یاد می دهد که چگونه در سنین مختلف رفتار درستی با فرزند خود داشته باشید.

والدین باید با احساس امنیت، خودآگاهی، الگوی شناختی، تعامل اجتماعی، قوانین و هنجارهای فرزندان خود روبرو شوند و یاد بگیرند که فرزندان خود را بپذیرند. تا حدودی پذیرش والدین زمینه ساز سعادت زندگی کودک خواهد بود.

در ادامه اصول تربیتی کودک ذکر شده است که والدین با رعایت آن می توانند آینده فرزند خود را تنظیم کنند.

اصول تربیت کودک

لازم نیست کامل باشید

همه ما اشتباه می کنیم و کودکان نیز از این قاعده مستثنی نیستند، زیرا همه (به خصوص کودکان) ناقص هستند. بنابراین، در فرآیند تربیت فرزندان، به عنوان والدین، نباید کورکورانه به دنبال کمال باشید.

هرگاه کودکی مرتکب اشتباهی شود، والدین به شدت شکایت می‌کنند «چرا تو اینگونه هستی؟ بچه‌های دیگر اینقدر خوب رفتار می‌کنند، اما چرا تو نمی تونی خودت رو کنترل کنی؟ تو خیلی بچه بدی هستی! برای پدر و مادرت باعث خچالت میشی! ما واقعا از به دنیا آوردنت پشیمانیم!» علاوه بر این جملات ضرب و شتم نیز باعث می شود که کودک دچار تخریبی شود که حتی تا بزرگسالی نیز ادامه پیدا میکند.

از خود بپرسید آیا این کارها واقعا برای کودکان خوب است؟

ما به عنوان پدر و مادر باید متوجه باشیم که اشتباه کردن بچه ها بسیار طبیعی است. بچه ها همیشه در حال آزمون و خطا هستند و با این کار یاد می گیرند که چگونه باید با محیط اطراف خود ارتباط برقرار کنند. بنابراین رفتار خوب و درک شما از این امر می تواند باعث پیشرفت کودکتان شود.

بنابراین طبق اصول تربیت کودک، وقتی کودکان مرتکب اشتباه می شوند، والدین باید به جای اینکه اشتباهات فرزندانشان را بزرگ کرده و بی وقفه نق بزنند، با این اشتباهات برخورد متفاوتی دارند.

اشتباهات کودکان معمولا به دو دسته تقسیم می شود. یکی اینکه بزرگترها باید فوراً اصلاح کنند، مانند عدم توجه به بهداشت، قلدری به ضعیفان، ندانستن مراقبت از اموال عمومی و غیره.

دیگری اشتباهاتی است که بچه ها بتوانند خودشان را اصلاح کنند، مثلاً چگونه خود را با شرایط وفق دهند، ارتباط آن ها محیط زیست، زندگی، شکست ها و غیره، والدین باید فرزندان خود را به امتحان و آزمون و خطا در این موارد تشویق کنند.

کودکان برای رشد نیاز به “اشتباه” دارند

اصول تربیت کودک بیان می کند که شکست مادر موفقیت است، کودکان در فرآیند بزرگ شدن به اشتباه می پردازند و اغلب به منظور تصحیح اشتباهات و پیشرفت مستمر، به منظور رشد و بهبود خود ادامه می دهند. اگر والدین فرصت اشتباه را برای کودکان فراهم نکنند، کودکان تنبل می شوند، از تلاش می ترسند یا به والدین خود وابسته می شوند. مهمتر از آن اینکه اگر کودک اشتباهی مرتکب نشود، نه می‌داند چه چیزی اشتباه است، نه می‌داند چگونه اشتباه را اصلاح کند و دلیل این که چرا باید اشتباه را اصلاح کند.

شاید دیدگاه «تشویق کودکان به اشتباه» مورد مخالفت اکثر والدین قرار گیرد، زیرا این دیدگاه را غیر معقول می دانند. در واقع، تشویق تنها یک وسیله است و پرورش “درک” کودکان هدف واقعی است. مطالعات نشان داده است که درک بسیاری از کودکان از اشتباهات ناشی می شود. لازم به یادآوری است که «اشتباهات» ذکر شده در اینجا به اشتباهات اصولی از جمله نقض قوانین و مقررات مربوط نمی شود.

هر پدر و مادری امیدوار است که فرزندشان عالی، باهوش و کامل باشد و همیشه خوش رفتار و مطیع باشد یا به ندرت مرتکب اشتباه شود. با این حال، چنین آرزویی خوب و محبت آمیز نیست، بلکه اشتباه و خودخواهانه است. والدین در اصول تربیت کودکان نباید بر اساس ترجیحات شخصی خود بر رشد فرزندان تأثیر بگذارند، بلکه باید نیازهای رشدی کودکان را اساس قرار دهند و به رشد و اتحاد جسمی و روحی آن ها کمک کنند.

هر کودکی باید در دوران کودکی اشتباهات بیشتری انجام دهد و والدین باید در این مورد مدارا کنند، اشتباه کردن در دوران کودکی این است که اطمینان حاصل شود که کودکان پس از پا گذاشتن به جامعه، اشتباهات خطرناک کمتری انجام خواهند داد.

تربیت کودک از بدو تولد

وقتی کودکان اشتباه می کنند، به راهنمایی فعال والدین نیاز دارند

در واقع وقتی بچه ها در ابتدا اشتباه می کنند، اگر بدانند که اشتباه کرده اند، برای اصلاح آن سخت تلاش می کنند. اشتباهات آن ها فقط به این دلیل است که کودکان تجربه زیادی در روند رشد ندارند و پس از مواجهه با چیزی که هرگز اتفاق نیفتاده است، در مقابل چیزهای جدید ضرر می کنند.

کودک تمایل به انجام کارها دارد، اما نمی داند چگونه آن را انجام دهد، چگونه با آن برخورد کند. در این زمان، کودک به طور غریزی از خود محافظت می کند و احتمالاً به همین دلیل اقدامات نامناسبی انجام می دهد و در نتیجه دیگران را آزار می دهد.

در چنین شرایطی والدین باید دلایل را تجزیه و تحلیل کنند و با کمک اصول تربیت کودک فرزندان خود را برای یافتن راه صحیح یاری یا راهنمایی کنند. اگر فقط کورکورانه کودکان را مورد انتقاد و اتهام قرار دهید، باعث از دست دادن اعتماد به نفس آن ها می شود، آن ها از ته دل معتقدند که بچه بدی هستند و فکر می کنند که هرگز تغییر نخواهند کرد. به این ترتیب، آن دسته از کودکان با رفتار خوب، بدون دلیل از سوی والدین خود به عنوان فرزندان بد تعریف می شوند و این ویژگی را تا بزرگسالی با خود حفظ می کنند.

“اشتباهات” منعکس کننده انعطاف پذیری

دوران کودکی بهترین زمان برای یک فرد است، زمانی که کودکان به احتمال زیاد آموزش می بینند و بیشترین انعطاف پذیری را دارند. والدین باید از این زمان طلایی استفاده کنند تا فرزندان خود را به درستی در فکر راهنمایی کنند و در عین حال اجازه دهند برخی از اشتباهات را مرتکب شوند.

اشتباه کردن بچه ها بد نیست، تا حدی خوب است. کودک به دلیل ناآگاهی خود مرتکب اشتباه می شود، والدین می توانند از این فرصت استفاده کنند و او را به خوبی تربیت کنند، این نوع آموزش قطعا به او کمک می کند که در آینده با ورود به جامعه دچار اشتباهات مشابه نشود.

والدین ابتدا متوجه می شوند که چرا فرزندانشان مرتکب اشتباه شده اند و سپس به دنبال فرصت هایی برای برقراری ارتباط با آن ها و تصحیح رفتار آن ها می گردند. در طول فرآیند ارتباط سعی کنید آرام باشید و «دلیل رفتار آن ها را درک کنید». کودک کم کم یاد می گیرد که یک فرد کامل باشد و کارها را به درستی انجام دهد و می تواند سالم و با اعتماد به نفس بزرگ شود. کاری که والدین باید انجام دهند این است که چگونه عوامل نامطلوب و منفی در روند «اشتباهات» فرزندانشان را به عوامل مساعد، مثبت و اصول تربیت کودک تعویض کنند.

منبع : اصول تربیت کودک : هر کودکی منحصر به فرد است

تربیت کودکان سه ساله، ۱۲ راه درمان لجبازی کودک سه ساله دکتر هلاکویی و آموزش کودک سه ساله در خانه در این مقاله آمده است. کودکان سه ساله علاقه مند هستند که روی مهارت های حرکتی خود کار کنند. آن ها ممکن است تمام صبح را به پایین رفتن از سرسره یا بازی با سه چرخه بگذرانند. آن ها دوست دارند کارهای مشابه را بارها و بارها انجام دهند، این کر باعث می شوند مهارت بیش تری کسب کنند.

به یاد داشته باشید که هر کودکی متفاوت است. آن ها ممکن است با سرعت های متفاوتی یاد بگیرند و رشد کنند اما می توان برخی از انتظارات را به طور کلی از کودک سه سال داشت.

تربیت کودک سه ساله | توانایی بچه های سه ساله

مهارت های فیزیکی

• کفش خود را می پوشد (اما نمی تواند بند آن را ببندد)
• می تواند خودش لباس بپوشد.
• می تواند با قاشق کوچک غذا بخورد حتی اگر مقدار زیادی از غذا را بریزد.
• می تواند بایستد، تعادل داشته باشد و روی یک پا بپرد.
• می تواند یک توپ پرتاب کند.
• با هر دو پا می پرد.
• می تواند با سه چرخه رکاب بزند.
• از توالت استفاده می کند البته ممکن است به کمک نیاز داشته باشد.

نیازهای عاطفی کودک سه ساله

• نیاز به درک شدن
• آزادی در اشتباه کردن
• تشویق و تمجید
• لزوم اعلام استقلال
• آزادی در تصمیم گیری متناسب با سن

رشد ذهنی کودک سه ساله

• به داستان های کوتاه و کتاب گوش می دهد.
• داستان هایی که تکرار یا شعرگونه هستند را دوست دارد.
• دوست دارد با خاک بازی کند.
• می توانید یک پازل شش تکه را کنار هم بچینید.
• صداهای رایج را می شناسد.
• رنگ های رایج مانند قرمز، آبی، زرد، سبز را می شناسد.
• می تواند دو یا سه چیز را بشمارد.
• می تواند دستورالعمل های ساده را دنبال کند.

مهارت صحبت کردن

• با استفاده از سه تا پنج کلمه در قالب جمله صحبت می کند.
• دوست دارد همان کلمات و صداها را بارها و بارها بگوید.
• آواز خواندن را دوست دارد و می تواند یک آهنگ ساده را تکرار کند.
• سوال می پرسد.
• کلماتی را می سازد که هیچ معنایی ندارند.

مهارت ارتباطی با دیگران

کودک شما احتمالاً در حال حاضر روان صحبت می کند و ۷۵ تا ۱۰۰ درصد از آنچه می گویند را متوجه خواهید شد، اما اگر با صداهای خاصی مشکل داشت نگران نباشید: این طبیعی است و بیشتر اوقات آن ها بدون کمک نیز این مشکل را پشت سر می گذارند.

• می خواهد بزرگسالان را راضی کند.
• از انجام کارهای ساده و کمک به دیگران لذت می برد.
• دوست دارد به تنهایی، اما در کنار کودکان دیگر بازی کند.
• برای مدت کوتاهی با کودک دیگری بازی خواهد کرد.
• دوست دارد “خانه” بازی کند.

نکاتی برای کار با کودکان سه ساله

• در تربیت کودک سه ساله به یاد داشته باشید که نمی توانند برای مدت طولانی بنشینند.
• انتظار مشکلات با دستشویی را داشته باشید زیرا بچه های سه ساله هنوز در حال یادگیری هستند.
• به کودکان اجازه دهید در کارهای ساده مانند چیدن اسباب بازی ها، چیدن میز، مرتب کردن جوراب ها، تا کردن دستمال ها و غیره را انجام دهند.
• به یاد داشته باشید که کودکان سه ساله نمی توانند چیزی را به اشتراک بگذارند. یادگیری این مهارت ها بعداً به دست می آید. بیش از یک اسباب بازی مشابه داشته باشید تا از دعوا جلوگیری کنید.
• با صحبت کردن با آن ها به کودکان کمک کنید تا مشکلات خود را حل کنند.

بازی های بچه های سه ساله |آموزش کودک سه ساله در خانه

• کتاب خواندن برای تربیت کودک ۳ ساله بسیار مفید می باشد.
• توپ بازی: به کودکان نشان دهید که چگونه توپ‌هایی با اندازه‌های مختلف پرتاب کنند، بگیرند و پا بزنند.
• همراه با آن ها آهنگ های ساده بخوانید.
• به آن ها زمان زیادی برای دویدن، پریدن و بازی کردن در بیرون بدهید.
• هر روز برای آن ها کتاب بخوانید.
• آهنگ های اکشن را با حرکات بخوانید و با انگشت بازی کنید.
• به کودکان رنگ، مداد رنگی، گچ و رنگ انگشتی بدهید تا نقاشی کنند و خط خطی کنند. به یاد داشته باشید، هیچ راه درست یا غلطی برای ساختن هنر وجود ندارد.
• برای تربیت کودک سه ساله، همانطور که با کودکان بازی می کنید در مورد رنگ ها، اعداد و اشکال نیز صحبت کنید.
• بیا وانمود کنیم. ایفای نقش در حال حاضر برای تربیت کودک سه سال شما اهمیت بیشتری پیدا کرده است، زیرا آن ها در عرض چند ثانیه خود را از ابرقهرمان به دایناسور تبدیل می کنند. بازی تظاهر برای رشد آن‌ها مهم است: زیرا می‌توانند دنیا را با سرعت خودشان کشف کنند، عمل کنند و می توانند احساسات خود را بیان کنند و مشکلات خود را حل کنند.

لجبازی کودک سه ساله دکتر هلاکویی

کودک لجباز نیاز زیادی به ابراز وجود دارد. او می خواهد بر محیط خود تأثیر بگذارد و بر بدن و فعالیت های خود کنترل داشته باشد، تا صدایش شنیده شود. او می خواهد انتخاب کند و به این انتخاب ها احترام گذاشته شود.

در عین حال، این بدان معنا نیست که او اجازه دارد که با دیگران بدرفتاری کند، به دوستان خود زور بگوید، یا رفتارهای بی ادبانه، نامناسب و بی احترامی نسبت به دیگران داشته باشد.

ما نمی‌توانیم با تنبیه یا کنترل او را مجبور کنیم از این کار دست بردارد. والدین و معلمان ارباب یا صاحب فرزندان نیستند، در حقیقت وظیفه ما هدایت، نشان دادن و تشویق امور مثبت است. با کمک ۱۲ راه زیر می توانید تربیت کودک سه ساله خود را به بهترین شکل انجام دهید و با لجبازی کودک سه ساله دکتر هلاکویی مقابله کنید:

۱. خودتان را آماده کنید.

احساسات شما نقش زیادی در ادامه لجبازی کودک دارد. آیا احساس عصبانیت می کنید؟ مراقب احساسات خود باشید و برای تسلط بر آن تلاش کنید.

نیازی نیست که یک ربات بی احساس باشید (در واقع، بهتر است که به کودک نشان دهید رفتارش بر احساسات دیگران تأثیر می گذارد) اما اگر نمی توانید آرام بمانید چگونه می توانید آن را از خودتان بخواهید؟

۲. انتخاب های مناسب سن و استقلال فراهم کنید.

یک کودک ۳ ساله می تواند تصمیم بگیرد که پیراهن آبی بپوشد یا قرمز. کودک پیش دبستانی می تواند تصمیم بگیرد که آیا می خواهد ساندویچ ماکارونی باقیمانده را برای ناهار مدرسه خود بسته بندی کند یا خیر.

دانش آموز ابتدایی می تواند و باید تصمیم بگیرد که آیا باید در کلاس پیانو یا گیتار شرکت کند یا به جای آن فوتبال را دنبال کند.

۳. به فرزندتان اجازه دهید بر بدن خودش تسلط داشته باشد.

شما می توانید با رعایت کردن این امر مرزهای محکمی ایجاد کنید: برای مثال، منطقی است که از کودک پیش دبستانی بخواهید در یک زمان معین در رختخواب استراحت کند اما مجبور نیست بخوابد. کودک نوپا برای صرف غذا باید پشت میز بنشیند، اما تغذیه اجباری به او کاملاً اشتباه است.

۴. از جنگ قدرت اجتناب کنید.

مراقب باشید که هدف یا انگیزه واقعی خود را هر زمان که دچار درگیری شدید به خاطر بسپارید. هدف شما هرگز نباید “برنده شدن” باشد، به ویژه زمانی که به قیمت “بازنده شدن” فرزندتان باشد. در نهایت، شما می خواهید هر دوی شما “برنده شوید”، اینطور نیست؟

۵. اگر کاری غیرقابل مذاکره وجود دارد که فرزند شما باید انجام دهد، دلیل آن را توضیح دهید.

و اگر انجام ندهد عواقب آن را توضیح دهید. به خودتان اجازه ندهید که درگیر یک بحث بی پایان شوید.

۶. در صورت لزوم محدودیت های محکمی ایجاد کنید.

به یک کودک دو ساله نمی توان این آزادی را داد که در یک جاده شلوغ بدود. یک بچه چهار ساله نمی تواند در اواسط زمستان لباس مورد علاقه اش را برای مدرسه بپوشد.

کودک سیزده ساله نمی تواند مدرسه را رها کند تا مانند شخصیت کتاب مورد علاقه اش در مزرعه زندگی کند. کاری که می توانید انجام دهید این است که با مشکل فرزندتان همدردی کنید و همدلی و درک خود را ارائه دهید، ولی نباید به هیچ عنوان با این امور سازش نشان دهید.

۷. نحوه سازش را نشان دهید.

ممکن است نخواهید فرزندتان در مورد هر قانونی بحث کند، اما باید شرایط را به گونه ای فراهم کنید که کودک بتواند انعطاف پذیری قانون را درک کند.

به عنوان مثال، اگر به کودک پیش دبستانی توضیح دهید که خسته هستید و هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن دارید، ممکن است برود و کارهای آشپزخانه را به عهده بگیرد تا بعداً شما را وادار کند که با او بازی کنید.

اگر به او بگویید که این هفته پولی برای رفتن به سینما وجود ندارد، ممکن است پیشنهاد دهد که به جای آن از تفریح دیگری صرف نظر می کند یا سعی می کند خودش برای آن پول جمع کند.

۸. به حرف فرزندتان گوش دهید.

ارتباط یک خیابان دو طرفه است. اگر به حرف او گوش ندهید و به او احترام نمی نگذارید، نمی توانید از کودک انتظار داشته باشید که به حرف شما گوش دهد و دیدگاه شما را در نظر بگیرد.

۹. نشان دهید که فرزندتان را می بینید.

شناخته شدن و درک شدن برای هر انسانی، به ویژه کودک در حال رشد و تغییر، تجربه ای مثبت است. اگر کودک احساس بیگانگی، سوء تفاهم یا نادیده گرفته شدن کند، احتمال کمی وجود دارد که واقعاً با شما همکاری کند.

برای انجام این کار، به کودک خود کمک کنید تا احساسات و تجربیات خود را نامگذاری کرده و تفسیر کند، در سرگرمی هایی که برای او مهم یا لذت بخش است شرکت کنید، به فعالیت ها و دوستان او صمیمانه علاقه نشان دهید. یاد بگیرید که سوالات باز بپرسید و به پاسخ های او گوش دهید.

۱۰. اجازه دهید که کودکتان اشتباه کند.

این احتمال وجود دارد که کودک شما بی ادب و تحمل ناپذیر بوده و گاهی اوقات رفتار نامناسبی از خود نشان دهد. مطمئن شوید که او می داند که حتی وقتی ناامید و عصبانی هستید، باز هم او را دوست دارید و می پذیرید.

مطمئن شوید که او می داند چه اشتباهی انجام داده است و چه کار بهتری می توانسته انجام دهد و دفعه بعد به او فرصتی بدهید تا دوباره تلاش کند.

۱۱. مسئولیت اشتباهات خود را بپذیرید.

اشتباه کردن یک امر انسانی است و همه ما مرتکب اشتباه می‌شویم، وقتی اشتباه خود را قبول کنید، می‌توانید الگوی خوبی برای کودک خود باشید. این یکی از با ارزش ترین درس هایی است که می توانید به فرزندتان بدهید.

۱۲. روی رابطه خود سرمایه گذاری کنید.

لجبازی کودک می تواند ( هم برای شما و هم برای او) بسیار ناامید کننده باشد. کشمکش‌های ناشی از لجبازی کودک گاهی اوقات می‌تواند روابط بین والدین و فرزند را تحت الشعاع قرار دهد.

حتی در چالش‌برانگیزترین لحظات نیز فرزندتان عمیقاً به عشق و تأیید شما اهمیت می‌دهد و می‌خواهد هم شما را راضی کند و هم مثل شما باشد. هنگام درگیری، یکی از ارزشمندترین چیزهایی که می توانیم به آن تکیه کنیم عشق و رابطه است، بنابراین مطمئن شوید که از فرزند خود مراقبت و محافظت می کنید.

منبع : تربیت کودک سه ساله | فوق تخصص روانشناسی

شناحت علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله بسیار مهم است زیرا به تشخیص و درمان سریع آن کمک می کند. گاهی اوقات کودکان ۳ ساله ممکن است در توجه کردن، پیروی از دستورالعمل ها و انتظار یا گرفتن نوبت مشکل داشته باشند. این رفتارها می توانند رایج و مناسب سن بوده یا ممکن است نشان دهنده نیاز به ارزیابی اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی (ADHD) باشند.

به عنوان والدین، ممکن است تعجب کنید که آیا بیش فعالی در کودکان ۳ ساله شما وجود دارد یا برای سن خود معمولی رفتار می کند.

کودکان خردسال اغلب در توجه یا تمرکز مشکل دارند، اما چه زمانی این مشکلات به اندازه کافی جدی است که والدین و معلمان نگران احتمال وجود بیش فعالی باشند؟

بر اساس تخمین های مرکز کنترل بیماری، از هر ۱۱ کودک، ۱ کودک مبتلا به اختلال نقص توجه یا بیش فعالی (ADHD) تشخیص داده می شود، اما تحقیقات نشان می دهد که علائم هشداردهنده اغلب حتی قبل از شروع مدرسه نیز ظاهر می شوند.

حدود ۴۰ درصد از کودکان در سن چهار سالگی مشکلات قابل توجهی در توجه دارند و ADHD در حال حاضر شایع ترین اختلال سلامت روانی است که در سال های سه و چهار سال تشخیص داده می شود.

نشانه ها و علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

• از فعالیت هایی که نیاز به توجه بیش از یک یا دو دقیقه دارند، بیزار است یا از آن اجتناب می کند.
• پس از چند لحظه درگیر شدن در فعالیت، علاقه خود را از دست می دهد و شروع به انجام کار دیگری می کند.
• نسبت به سایر کودکان هم سن و سال بسیار بیشتر صحبت می کند و سر و صدای بیشتری ایجاد می کند.
• هنگامی که به آن ها دستور داده می شود این کار را انجام ندهید، دقیقا این کار را انجام می دهند.
• می خواهد دائماً با پاهایش لگد بزند، تکان دهد یا در صندلی خود بچرخد. اصرار دارد که پس از بیش از چند دقیقه نشستن “باید” بلند شود.
• وارد موقعیت های خطرناک می شود.
• در حفظ توجه مشکل دارد.
• بدون فکر عمل کردن از علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله است.
• به نظر می رسد گوش نمی کند.
• برای پیروی از دستورالعمل ها تلاش می کند.
• با سازماندهی مشکل دارد.
• کارهایی که نیاز به تفکر زیاد دارند را دوست ندارد.
• در کارهای روزمره فراموشکار است.
• مکرراً تکالیف، کتاب‌ها، اسباب‌بازی‌ها یا سایر اقلام را گم می کنند.
• خیلی سریع با غریبه ها گرم می شود.
• اغلب با همبازی ها پرخاشگری می کند.
• قبل از اینکه سؤال کامل شود، پاسخ‌ می دهد.
• در بازی ها زیاد آسیب می بیند.

اگر والدین این علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله را مشاهده می کنند و در مورد بیش فعالی در کودکان ۳ ساله خود نگران هستند، باید با مشاور صحبت کنند.

علت بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

تحقیقات هنوز علت دقیق بیش فعالی را مشخص نکرده است. با این حال، یک پیوند ژنتیکی را کشف کرده اند، زیرا ADHD می تواند در خانواده ها به صورت ارثی انتقال یابد. سایر عوامل در محیط ممکن است احتمال بروز بیش فعالی را افزایش دهند:

• مادر در بارداری سیگار می کشد یا الکل مصرف می کند
• زایمان زودرس یا وزن کم هنگام تولد
• آسیب مغزی

علل ذکر شده زیر می‌تواند علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله را بدتر کنند:

• تماشای بیش از حد تلویزیون
• خوردن قند
• استرس خانوادگی (فقر، آسیب های خانوادگی)

بیش فعالی در دختران

دختران کمتر از پسران مورد تشخیص و درمان بیش فعالی قرار می گیرند. برخی افراد حتی به اشتباه معتقدند که این عارضه فقط در پسران رخ می دهد. در واقع، علائم بیش فعالی می تواند در دختران متفاوت به نظر برسد، به گونه ای که تشخیص این اختلال را سخت تر می کند.

دختران مبتلا به ADHD ممکن است به اندازه پسرها بیش فعال، تکانشی یا مخل در کلاس به نظر نرسند. با این حال، آنها ممکن است بی سر و صدا و درگیر اضطراب، فراموشی، بی نظمی و عدم تمرکز دست و پنجه نرم کنند.

علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله همچنین ممکن است از راهبردهای مقابله ای بهتری برای جبران مشکلات خود استفاده کنند، مانند تلاش بیشتر برای انجام تکالیف مدرسه.

بسیاری از دختران تا اواخر عمر تشخیص رسمی را دریافت نمی کنند. تا آن زمان، آن ها احتمالاً مجبور بودند عواقب زندگی با یک اختلال ناشناخته و درمان نشده را تحمل کنند. این پیامدها شامل مشکلات در مدرسه و روابط و همچنین اعتماد به نفس پایین یا حتی افسردگی می باشد.

تست بیش فعالی کودک سه ساله

برای تشخیص ADHD، کودک باید حداقل به مدت ۶ ماه تعداد مشخصی از علائم را داشته باشد که در بیش از یک بخش از زندگی خود را نشان دهند. به عنوان مثال، اگر فرزند شما در خانه رفتارهایی دارد که ممکن است شبیه بیش فعالی باشد اما در موقعیت های خارج از خانه این رفتارها را نداشته باشد، ممکن است توضیح دیگری وجود داشته باشد.

اگر مشکوک هستید که فرزندتان درگیر بیش فعالی در کودکان ۳ ساله است، باید با متخصصی صحبت کنید که برای تشخیص و درمان بیش فعالی آموزش دیده است، مانند متخصص اطفال، روانپزشک کودک، روانشناس یا در برخی شرایط خاص مددکار اجتماعی بالینی.

همچنین مهم است که کودک خود را برای سایر اختلالات مانند بینایی، شنوایی یا مشکلات خواب بررسی کنید زیرا گاهی اوقات علائم این مشکلات شبیه به بیش فعالی می باشد.

این ارزیابی ساده برای والدین کودکانی است که ممکن است علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) داشته باشند. در ادامه لیستی از سوالات مربوط به تجربیات زندگی مشترک در میان کودکانی که مبتلا به ADD/ADHD تشخیص داده شده اند، آمده است.

ارزیابی برای کودکان پیش دبستانی باید کامل باشد و از دستورالعمل های مشخص شده توسط آکادمی اطفال آمریکا (AAP) یا زیر نظر روانسنج انجام شود.

این دستورالعمل‌ها یک مصاحبه دقیق با کودک را توصیه می‌کنند تا مشخص شود که علائم چقدر طول کشیده‌اند، چقدر شدید هستند، هر چند وقت یک‌بار و در چه شرایطی رخ می‌دهند. از شما و معلمان یا ارائه دهندگان مراقبت از کودک خواسته می شود تا پرسشنامه هایی را با مقیاس های درجه بندی برای ارزیابی رفتار فرزندتان تکمیل کنید.

مشاور و روانشناس با بررسی دقیق سوابق تحصیلی و پزشکی کودک پیش دبستانی شما انجام می دهد، مستقیماً با کودک شما صحبت می کند و آن ها را مشاهده می کند و سایر اختلالاتی که ممکن است فرزند شما همراه با بیش فعالی داشته باشد را بررسی می کند. متخصص همچنین ممکن است تست‌های روان‌شناختی دیگری را برای کمک به درک نقاط قوت و ضعف کودک پیش دبستانی در یادگیری و مهارت‌های تفکر و بررسی ناتوانی‌های یادگیری پیشنهاد کند.

عوارض بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

بیش فعالی می تواند زندگی را برای کودکان دشوار کند. بیش فعالی در کودکان ۳ ساله علائم زیر را به دنبال دارد:

• اغلب در کلاس درس با مشکل مواجه می شوند که می تواند منجر به افت تحصیلی و قضاوت سایر کودکان و بزرگسالان شود.
• بیشتر از کودکانی که ADHD ندارند، تصادف و آسیب‌های مختلف را تجربه می‌کنند.
• عزت نفس ضعیف دارند.
• به احتمال زیاد در تعامل با همسالان و بزرگسالان و پذیرفته شدن مشکل دارند.
• در معرض خطر مصرف الکل و مواد مخدر و سایر رفتارهای بزهکارانه قرار دارند.

درمان بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

اگر کودک شما بیش فعال، بی توجه یا تکانشی است، ممکن است انرژی زیادی لازم باشد تا او را به گوش دادن، پایان دادن به یک کار یا نشستن مجبور کنید.

نظارت مداوم می تواند خسته کننده باشد، اما مراحلی وجود دارد که می‌توانید برای بازگرداندن کنترل اوضاع و در عین حال به کودکتان کمک کنید تا از توانایی‌های خود حداکثر استفاده را بکند.

اختلال کمبود توجه ناشی از فرزندپروری بد نیست اما استراتژی های فرزندپروری موثری وجود دارد که می تواند راه اصلاح رفتارهای مشکل دار را هموار سازد. کودکان مبتلا به بیش فعالی به عشق، حمایت و تشویق زیادی نیاز دارند.

کارهای زیادی وجود دارد که والدین می توانند برای کاهش علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله انجام دهند بدون اینکه انرژی طبیعی، بازیگوشی و حس منحصر به فردی هر کودک را قربانی کنند.

۱. مراقب خودتان باشید تا بتوانید بهتر از فرزندتان مراقبت کنید.

درست غذا بخورید، ورزش کنید، به اندازه کافی بخوابید، راه هایی برای کاهش استرس بیابید و از خانواده، دوستان و همچنین پزشک و معلمان فرزندتان حمایت کافی را بخواهید.

۲. ساختار را ایجاد کنید و به آن پایبند باشید.

با پیروی از برنامه های روزمره، ساده کردن برنامه کودک و مشغول نگه داشتن فرزندتان با فعالیت های سالم، به کودک خود کمک کنید متمرکز و منظم بماند.

۳. انتظارات روشنی را تعیین کنید.

قواعد رفتاری را ساده کنید و توضیح دهید که در صورت اطاعت یا شکستن آن ها چه اتفاقی خواهد افتاد.

منبع : علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

منظور از هویت جنسی (احساس درونی مرد بودن یا زن بودن) است. پسری که هویت مردانه دارد، لباس پسرانه می پوشد و رفتارهایش پسرانه و مردانه، است و دوست دارد با پسرها معاشرت و بازی کند و اگر او را به اسم دختر صدا کنند، شدیداً به او بر می خورد و ناراحت می شود و با عصبانیت می گوید: من پسرم نه دختر (امین زاده، ۱۳۸۹). دختری که هویت زنانه را پذیرفته است، لباس و ظاهر زنانه و دخترانه دارد، با دخترها معاشرت می کند و بازی های دخترانه انجام می دهد.

در اختلال هویت جنسی، احساس مردانگی در پسران و احساس زنانگی در دختران شکل نمی گیرد و کودکان به صورت مداوم و شدید، تمایل به اتخاذ وضعیت و نقش جنس مخالف را دارند. این کودکان شدیداً از جنسیت خود ناراضی اند و به صورت گفتاری و کلامی، اصرار و پافشاری می کنند که به جنس مخالف تعلق دارند و هم به صورت غیرکلامی و رفتاری، رفتارهای جنس مخالف را از خود نشان می دهند. این اختلال در پسرها بیش تر گزارش شده است. نسبت ابتلا پسران به دختران از ۶ به ۱ تا ۳۰ به ۱ گزارش شده است.

علل اختلال هویت جنسی چیست؟

علاوه بر تأثیر هورمون های جنسی مردانه (تستوسترون) و زنانه (استروژن و پروژسترون) بر هویت جنسی کودکان، مزاج کودک، نگرش ها و ویژگی های والدین نیز در آن مؤثر است. والدینی که در انتظار فرزند دختری بوده اند و به صورت ناخواسته صاحب فرزند پسر شده اند، ممکن است از نظر ذهنی و روانی نتوانند با این مسئله کنار بیایند و دانسته یا ندانسته، پسر خود را به سوی زنانگی سوق دهند. موی سر او را دخترانه آرایش کنند، لباس های دخترانه به او بپوشانند، عروسک و اسباب بازی های دخترانه برای او فراهم کنند.
قطعاً چنین پسری با شکل و شمایل دخترانه، مورد تمسخر پسرهای هم سن و سال خود قرار می گیرد و از جمع آن ها طرد می شود. در چنین وضعیتی، شخصیت و هویت مردانه، در ذهن این کودک تخریب و ویران می شود و به تدریج به سمت جنس مخالف گرایش پیدا می کند و احتمال تشکیل هویت زنانه در وجود او بیش تر می شود.

در مقابل والدینی که دوست داشته اند صاحب فرزند پسر شوند، ولی دختردار شده اند، ممکن است نتوانند این خواسته شان را فراموش کنند. آن ها دخترشان را به شکل پسر در می آورند. موهای او را پسرانه کوتاه می کنند، لباس های پسرانه به او می پوشانند، اسباب بازی های پسرانه برای او می خرند. این دختر، خواهی نخواهی وارد جمع های پسرانه می شود و بازی های خشن پسرانه مثل تفنگ بازی، دزد و پلیس و فوتبال انجام می دهد. مسئله، زمانی بغرنج تر می شود که رفتارهای پسرانه و مردانه ی این دختر مورد تأیید و تشویق والدین قرار می گیرد و او به این نتیجه می رسد که پسرها بیش تر مورد محبت، علاقه و توجه هستند و اگر او پسر می شد او را بیش تر دوست می داشتند و این مسئله، هویت زنانه را در ذهن او نابود می کند و او را به سمت هویت مردانه سوق می دهد (امین زاده، ۱۳۸۹).

هم چنین، کیفیت روابط مادر و کودک در نخستین سال های زندگی، در برقراری هویت جنسی اهمیت فوق العاده ای دارد. در خلال این دوره مادرها به طور طبیعی کودکان خود را از هویت جنسی شان آگاه می کنند و همین سبب می شود که آن ها به جنسیت خود افتخار کنند. مشکلات هویت جنسی ممکن است بر اثر مرگ پدر یا مادر، غیبت طولانی مادر، سفرهای طولانی و شغلی پدر، طلاق و جدایی والدین، افسردگی یا بیماری های شدید روانی یکی از والدین که علی رغم حضور فیزکی، حضور عاطفی در خانواده ندارند، به وجود آید.

منبع : اختلال هویت جنسی